Daniel Michael Blake Day-Lewis (rođen 29. aprila 1957.) je britanski glumac. Rođen u Londonu, 1993. je postao irski državljanin.
Nakon studija u pozorišnoj školi Bristol Old Vic, Day-Lewis je nastupio u brojnim predstavama i filmovima koji su mu doneli dva Oscara, dve BAFTA nagrade i jedan Zlatni globus. U sredini svoje karijere je postao poznat kao jedan od najizbirljivijih glumaca u filmskoj industriji, nastupivši tako u samo četiri filma zadnjih deset godina. Postao je poznat i po konstantnoj posvećenosti svojim ulogama i istraživanjima u pripremi istih.
Day-Lewis je sin pokojnog britanskog pesnika Cecila Day-Lewisa. Njegova majka, koja dolazi iz jevrejske porodice, je glumica Jill Balcon, kćer sir Michaela Balcona, bivšeg čelnika filmskog studija Ealing. Dve godine nakon njegovog rođenja u Londonu, porodica Day-Lewis se preselila u Croom's Hill, Greenwich gde je Daniel i odrastao zajedno sa svojom starijom sestrom, Tamasin Day-Lewis, koja je kasnije postala poznata rediteljica dokumentaraca. Cecil Day-Lewis je po sinovu rođenju već imao 53 godine i činilo se da se slabo interesuje za svoju decu. Nakon čestih zdravstvenih problema, umro je kad je Danielu bilo 15 godina. Daniel se osećao emocionalno nesiguran i žalio je što nije bio bliži s ocem.
Živeći u Greenwichu, Day-Lewis se prirodno okružio siromašnim klincima iz Južnog Londona, a kako je smatran "otmenim" Jevrejem, često je bio predmet školskog zlostavljanja. Vrlo brzo je svladao lokalni naglasak i manire - za koje veruje da su mu bile prve uloge koje je odigrao.
1968., smatrajući ga "predivljim", roditelji su ga poslali u internat Sevenoaks u Kent. Iako je osećao odvratnost prema školi, tu se upoznao sa svoja dva najpoznatija zanimanja, drvenarijom i glumom. Debitovao je u Cry, The Beloved Country noseći tešku šminku u ulozi malog crnca. Dok je njegov prijezir prema školi rastao, u 14. godini je ostvario svoj filmski debi u filmu, Nedelja, prokleta nedelja u kojem je igrao vandala u manjoj ulozi. To iskustvo opisao je "božanstvenim", zato što je dobio 2 funte da uništi skupoceni auto parkiran ispred lokalne crkve. Nakon dve godine u Sevenoaksu, Daniel se preselio u Bedales School u Petersfield.
Napustivši Bedales 1975., njegovo neposlušno ponašanje je splasnulo jer je morao odlučiti o izboru karijere. Iako se isticao na pozornici u Nacionalnom pozorištu mladih, odlučio je da postane stolar i prijavio se za petgodišnje šegrtovanje. Međutim, odbijen je zbog neiskustva. Tada se prijavio na Bristol Old Vic Theatre School, koju je pohađao tri godine, na kraju i sam nastaupavši u njoj.
Jedanaest godina nakon svog filmskog debija, Day-Lewis je nastavio svoju filmsku karijeru malom ulogom u Gandhiju (1982) kao Colin, ulični nasilnik koji zlostavlja glavnog junaka, samo kako bi ga odmah kaznila njegova nervozna majka. 1984. se pojavio u sporednoj ulozi u Bountyju kao konfliktni, ali odani prvi oficir, nakon čega se pridružio Kraljevskoj šekspirijanskoj družini, glumeći Romea u Romeu i Juliji.
Nakon toga je glumio "Grofa" u pozorišnoj produkciji Drakule gde se pojavio s plavom kosom. Posle je pustio kosu kako bi dočarao "punk izgled" kad je glumio polovinu homoseksualnog bi-rasnog para u My Beautiful Laundrette. Day-Lewis još je više pažnje privukao potpuno drugačijom ulogom u Sobi s pogledom (1986), u kojoj je glumio jalovog i imućnog zaručnika glavne junakinje (koju glumi Helena Bonham Carter).
1987. je nastupio u glavnoj ulozi u Nepodnošljivoj lakoći postojanja Philipa Kaufmana, s Lenom Olin i Juliette Binoche, kao češki lekar čiji se hiperaktivni i čisto fizički seksualni život uruši nakon što dopusti sebi da se emocionalno poveže sa ženom. Tokom osmomesečnog snimanja je naučio češki.
Day-Lewisova vlastita verzija "metodične glume" došla je do punog izražaja 1989. s ulogom Christyja Browna u filmu Jima Sheridana, Moje levo stopalo, za koju je dobio brojne nagrade, uključujući Oscar za najboljeg glavnog glumca. Tokom snimanja je pokazao izuzetnu ekscentričnost jer nije želeo promeniti svoj lik.
Glumeći paralizovanog junaka na filmu, Day-Lewisa su i na setu morali voziti u kolicima, a članovi ekipe su često prigovarali što ga moraju nositi, samo da bi se mogao uživiti u sve aspekte života Christyja Browna. Tokom snimanja je slomio dva rebra jer je kroz nekoliko nedelja poprimio pogrbljenu poziciju u kolicima.
Vratio se na pozorišne daske kako bi radio s Richardom Eyreom, kao Hamlet u Nacionalnom pozorištu, ali se srušio usred scene u kojoj se duh Hamletova oca prvi put ukazuje sinu. Počeo je nekontrolisano jecati i odbio otići iza pozornice; njegov zamenik Jeremy Northam završio je ono malo što je ostalo od produkcije. Proširila se glasina da se srušio zato što je video duha vlastitog oca, iako je službeno zvanično da se to dogodilo zbog iscrpljenosti. U talk-showu Parkinson na ITV-u je potvrdio da je ova glasina bila tačna. Otada se nije pojavljivao u pozorištu.
1992., tri godine nakon osvojenog Oscara, objavljen je Poslednji Mohikanac. Dobro je poznata postala priča o njegovom istraživanju za ovaj film; navodno se podvrgnuo rigoroznom treningu i naučio živeti u zemlji i šumi gde je njegov lik živeo, kampovao i lovio. Čak je celo vreme nosio puški Kentucky kako bi se uživio u lik i naučio oderati kožu životinjama.
Iako mu je film vratio staru slavu, Day-Lewis je volio manje "holivudske" filmove kao što je Doba nevinosti s Michelle Pfeiffer reditelja Martina Scorsesea. Posle toga je započeo novu saradnju s Jimom Sheridanom na filmu U ime oca, u kojem je glumio Gerryja Conlona, jednog od četvorice ljudi koji su pogrešno osuđeni za bombaški napad koji je izvela IRA. Za ulogu je dosta smršavio, zadržao svoj severno-irski naglasak na i izvan seta tokom celog snimanja, a dosta vremena je provodio u zatvorskoj ćeliji. Čak je insistirao da ga članovi ekipe poliju hladnom vodom i verbalno vređaju. Film mu je doneo drugu nominaciju za Oscara, treću nominaciju za BAFTA-u i drugu za Zlatni globus.
1996. je nastupio u filmskoj verziji Veštica iz Salema temeljenoj na komadu Arthura Millera, s Winonom Ryder. Sledio je Bokser Jima Sheridana, u kojem je glumio bivšeg boksera i člana IRA-e nedavno puštenog iz zatvora. Kako bi se pripremio, trenirao je šest meseci s bivšim svetskim prvakom Barryjem McGuiganom.
Nakon Boksera, Day-Lewis se povukao iz glume i otišao u "polu-penziju" i vratio se svojoj staroj strasti - drvenariji. Preselio se u Firencu, u Italiju, gde ga je zaintrigirao stolarski zanat, pa je neko vreme radio kao šegrt.
Nakon tri godine pauze, Day-Lewisa su glumi vratili Martin Scorsese (s kojim je radio na filmu Doba nevinosti) i Harvey Weinstein kako bi glumio (s Leonardom DiCapriom) vođu bande, "Billa Mesara" (koji, ironično, iz dna duše mrzi Irsku i Irce), u Bandama New Yorka. Dugi proces pripreme započeo je šegrtovanjem u mesari. Posvećenost ulozi umalo mu je ugrozila život kad mu je tokom snimanja dijagnozovana upala pluća. Odbio je da nosi topliji kaput ili lečiti se jer se to nije poklapalo s tim periodom. Međutim, nagovorili su ga da potraži lekarsku pomoć. Osim toga, između snimanja je često slušao Eminemove pesme kako bi se uživio u samodopadljivi lik koji je glumio. Njegova izvedba u Bandama New Yorka donela mu je treću nominaciju za Oscara, a osvojio je BAFTA nagradu za najboljeg glumca. U to vreme se zakleo da će mu to biti poslednji film.
Međutim, to nije bio slučaj. Kad mu je supruga, rediteljica Rebecca Miller, ponudila glavnu ulogu u svom filmu Priča o Jacku i Rose, u kojem je glumio umirućeg čoveka koji žali nad svojim životom i nad tim kako je odgojio svoju kćer tinejdžerku. Tokom snimanja se dgovorio da živi odvojeno od žene kako bi postigao 'izolaciju' potrebnu da se usredotoči na stvarnost svog lika. Film je zaradio podeljene kritike, dok je Day-Lewis za svoju izvedbu pobrao samo pohvale.
2007. se pojavio u ekranizaciji romana Nafta! Uptona Sinclaira, nazvanoj Biće krvi reditelja Paula Thomasa Andersona. Day-Lewis je za ulogu osvojio Oscara za najboljeg glumca, BAFTA-u za najboljeg glumca, Zlatni globus za najboljeg glumca u drami, nagradu Udruženja filmskih glumaca (koju je posvetio preminulom glumcu Heathu Ledgeru) i nagradu kritičara.
Za naslovnu ulogu u istorijskom spektaklu Stevena Spielberga Lincoln 2013. godine osvojio je svoj drugi Zlatni globus za najboljeg glumca u drami, a uloga mu je donela i nominaciju Oscar i njegovu četvrtu nagradu BAFTA za najboljeg glumca.
Day-Lewis retko govori o svom privatnom životu. Bio je u vezi s francuskom glumicom Isabelle Adjani. Veza je trajala šest meseci, a završila je kad je Adani Day-Lewisu, navodno faksom, objavila da je trudna. Gabriel-Kane Day Lewis rođen je 1995. u New Yorku, mesecima posle nakon što je veza između dvoje glumaca završila.
1996., dok je radio na filmskoj verziji pozorišnog komada Veštice iz Salema, posetio je dom dramatičara Arthura Millera gde je upoznao piščevu kćer, Rebeccu Miller. Zaljubili su se i venčali pre objavljivanja filma. Par ima dva sina, Ronana (rođenog 14. juni 1998.), i Cashela (rođenog u maja 2002.).
Filmografija:
2012 Lincoln
2009 Nine
2007 There Will Be Blood
2005 The Ballad of Jack and Rose
2002 Gangs of New York
1997 The Boxer
1996 The Crucible
1993 In the Name of the Father
1993 The Age of Innocence
1992 The Last of the Mohicans
1989 My Left Foot
1989 Eversmile, New Jersey
1988 Stars and Bars
1988 The Unbearable Lightness of Being
1986 Nanou
1986 Screen Two (TV series)
1985 A Room with a View
1985 My Beautiful Laundrette
1985 My Brother Jonathan (TV movie)
1984 The Bounty
1983 BBC Play of the Month (TV series)
1982 Gandhi
1982 Frost in May (TV mini-series)
1982 How Many Miles to Babylon? (TV movie)
1981 Artemis 81 (TV movie)
1981 Thank You, P.G. Wodehouse (TV movie)
1980 Shoestring (TV series)
1971 Sunday Bloody Sunday
.jpg)
.jpg)
.gif)
