Kathy Bates

U svakom pogledu najtalentovanija američka glumica, Kathy Bates, jedna od tri američke glumice koja bi sa istim kvalitetom mogla raditi sa bilo kojim od svetskih reditelja, a da pri tome ostane dosledna liku, do 1990. dobijala je isključivo epizodne uloge, pre svega zbog svog atipičnog izgleda. Za to vreme, na pozorištu je igrala ključne role.

Prvo pojavljivanje na filmskom platnu došlo je sa filmom Miloša Formana „Taking Off“ (1971.).

Rođena 28.06.1948. u Memfisu, u Tenesiju, gde je 1969. diplomirala pozorišnu glumu na Southern Methodist Univerzitetu. 1970. odlazi za Njujork u traganju za poslom glumice.

Njena pojavljivanja na Brodveju bila su u „Fifth of July“ Lanforda Wilsona, kao i „Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean“ u režiji Roberta Altmana sa Karen Black i Cher. 1983. dobija nagradu Tony za ulogu suicidne devojke u drami „'night, Mother“ (koju je kasnije na filmu igrala Sissy Spacek) prema drami nagrađenoj Pulicerom. Više od godinu dana je predstava bila u žiži javnosti. Ipak, njena najnijansiranija uloga došla je sa ulogom Frenkie u Terrence McNallyevoj drami „Frankie and Johnny“ koja je doživela 533 izvođenja. Sam McNally je lično predstavu napisao za Batesovu i F. Murray Abrahama (2004. zajedno su zaigrali u sjajnoj drami „The Bridge of Sant Lous Rey“) ali je morao da otkaže učešće i bio zamenjen Kenneth Welshom. Zbog neholivudskog izgubila je filmsku ulogu u sopstvenoj predstavi, koju je dobila Michelle Pfeiffer (njih dve igraće kasnije zajedno u filmu „Cheri“ iz 2009.). Batesova je i zamenila Amy Irving u pozorišnoj predstavi „The Road to Mecca“ 1988.

Njeno pojavljivanje 1971. u Formanovoj komediji „Taking Off“ bilo je potpisano sa „Bobo Bates", u kojem je otpevala vrlo originalno za film napisanu pesmu "Even Horses Had Wings". Njen sledeći izlet u film bio je sa Dustin Hoffmanom u „Straight Time“ sa kojim će se još jednom videti 1990. u filmu „Dick Tracy“.

Kraj njene anonimnosti dolazi sa opsesivnom Eni Vilks i pričom Stephena Kinga „Misery“. Dobila je Oskara, Globusa i gomilu drugih priznanja. Ubrzo snima i film sa Jessicom Tandy „Fried Green Tomatoes“ koji doživljava neočekivan uspeh.

Ekspresivno iznijansiran lik Dolores Claiborne zapanjujuće ostaje neprimećen od strane Akademije da bi se ubrzo našao na sajtu „AFI“ kao najveći propust 1995. Pojavljuje se u „Titanicu“ 1997., nakon toga kao lezbejka Libby Holden u drami „Primary Colors“ 1998. posle čega je bila nominovana za drugog Oskara. 2002. dobija i treću nominaciju za upečatljiv lik ostarelog hipija u filmu „About Schmidt“ gde je zapanjila gledaoce svojom odvažnošću da se potpuno naga, u pedeset i petoj godini, pojavi na platnu (što nije prvi slučaj sa ovom glumicom, jer je već u Hector Babencovom ekološkom filmu „At Play in the Fields of the Lord“, pored John Lithgowa, još jednom potpuno naga, prodefilovala finalnom scenom).

Poslednju deceniju izbor se sveo na epizodne uloge u vodećim studiskim bljutavim komedijama, dok su njeni složeniji likovi dolazili sa strane, preko manje, do skoro, nepoznatih naslova: „Curse of the Starving Class“ (1994.), „The War at Home“ (1996.), „Love Liza“ (2002.), „My Sister's Keeper“ (2002.), britanska crnohumorna komedija „Unconditional Love“ iz iste godine, špansko-francuska koprodukcija „The Bridge of San Luis Rey“ (2004.) i kao Gertruda Štajn u Woody Allenovom filmu „Midnight in Paris“ (2011.).

Osam puta nominovana je za nagradu Emi: kao menadžer Jay Lenoa u drami „Night Shift“ (1996.), zatim, kao Miss Hannigan u Diznijevom rimejku „Annie“ (1999.), negovateljica Franklin Roosevelta u „Warm Springs“ (2005.), „Ambulance Girl“ (2006.) i za ulogu u TV seriji „Alice“ (2009.).

Kao Bettina se 2003. pojavila u deset epizoda HBO serijala „Six Feet Under“ za koju je bila nominovana, kao i za njeno pojavljivanje u seriji John Lithgowa „Third Rock from the Sun“ (1999.). Još jedna nominacija stigla je, ovog puta, za njenu režiju, „Dash and Lilly“.

Čest je gost američke serije „The Office“.

Režirala je TV serije i TV filmove, od kojih su najpoznatiji: „Homicide: Life on the Street“, „NYPD Blue“, „Oz“, „Six Feet Under“, „Everwood“. 2006. režirala je i igrala u „Have Mercy“ sa Melanie Griffith. 2008. sa kolegama iz „Titanica“ snimila je „Revolutionary Road“.

2011., u TV seriji pisanoj za muškarca, zaigrala je kao advokat Harrietta u seriji „Harry's Law“.

Batesovoj je 2003. otkriven kancer materice što je držala u strogoj tajnosti do 2009. kada je izjavila da je „u potpunoj remisiji“.

Filmovi:

Pozorište:

1973 Prva pozorišna predstava kao patka u „Virginia Folk Tales“- Wayside Children’s Theatre.

1976 Off-Broadway debi kao Joanne u „Vanities.“

1977 Ponovila svoju ulogu na daskama u L.A. produkciji „Vanities.“

1978 Član trupe Actors Theatre Luizvila (Kentucky); pojavila se kao Beth Henley u „Crimes of the Heart.“

1980 Broadwayski debi u „Goodbye Fidel.“

1981 „Extremities“

1982 Kao Stella May u broadwayskoj produkciji „Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean“ postavljena od strane Roberta Altmana; ponovila ulogu u njegovom filmu.

1983 Glavna uloga u broadwayskoj predstavi „’night Mother“; nominovana za nagradu Tonya za prikaz depresivne žene koja odlučuje da izvrši samoubistvo.

1987 „Frankie and Johnny“, u ulozi Frankie koja je pisana namenski za nju.

1988 Zamenila Amy Irving u „The Road to Mecca.“