Victoria and Abdul (2017)

Kasnije u svojoj vladavini, žalostiva kraljica Viktorija (Judi Dench) kojoj je dosadno i koju guši njen način života, susreće se sa mladim indijskim službenikom po imenu Abdul Kareem (Ali Fazal). Nakon što neočekivano postanu prijatelji, njihov odnos se produbljuje, a Viktorija imenuje Alija za svog „Munshi“, tj. indijskog sekretara - na šta njene pristalice, naročito njen sin Bertie (Eddie Izzard), budući kralj Edward VII, reaguju preneraženošću (zapanjenošću).

Dvadeset godina nakon John Maddenovog filma „Mrs Brown“, Judi Dench je ponovo u crnom, i još jednom seda na kraljevski presto u ulozi kraljice Viktorije koja, iako dosta starija (24 godine, da budemo precizni), nije nimalo mudrija (o čemu se može raspravljati) što se tiče izbora svojih bliskih muških pratilaca. Povratak Denchove ulozi koja joj je 1998. godine donela prvu, od pet, nominacija Oskara za glavnu žensku ulogu, sugeriše da je „Victoria and Abdul“ neka vrsta nastavka, iako je kreativni tim koji radi na filmu potpuno drugačiji i nijedan drugi glumac iz originalnog filma se ne pojavljuje u ovom; princ Bertie se, na primer, pretvorio iz Davida Westheada u Eddieja Izzarda, i u ovom filmu igra ulogu nečasnog negativca. Pisac Lee Hall ne vidi razlog da ignoriše prethodno pojavljivanje Denchove kao Viktorije, već to rado koristi. Teško je zamisliti da bi scena u kojoj nam kraljica govori o tome koliko joj nedostaje „dragi John Brown“ imala isti uticaj da je u toj ulozi neka druga glumica.

I režiser Stephen Frears je očigledno svestan toga, a pošto je već uspešno sarađivao sa Judi Dench na filmovima „Mrs Henderson Presents“ (treća nominacija Oskara za glavnu glumicu) i „Philomena“ (peta nominacija Oskara za glavnu glumicu), omogućava nam da vidimo njen pun potencijal. Ova Viktorija je monarh na zalasku svoje vladavine, izolovani matrijarh čija porodica želi samo da im se ona skloni s puta. Ponekad, tokom moćnijih i bolnijih monologa Viktorije, Frearsova kamera prilazi toliko blizu lica Dame Judi da to postaje gotovo neprijatno. Ali je željeni efekat definitivno postignut; Dench još jednom uspeva da ovu ikonsku figuru učini ljudskom osobom, uključujući i upravo one ljudske nedostatke – sve do samih pora - zbog kojih možemo da se povežemo sa likom.

Teško da bismo zavideli glumcu koji treba da Igra Abdula naspram njene Viktorije. Međutim, nova zvezda Bolivuda, Ali Fazal rado se prihvata ovog izazova i preuzima ulogu istorijski skrivenog (bar do nedavno) Abdula Karima, i kanališe svoju pozitivnu harizmu da nas ubedi da je potištena Viktorija mogla toliko da ga zavoli, platonski naravno.

Njegov Abdul je veselo, optimistično naivan – riba kojoj se zaista dopada život van vode. Previše se brzo privikava na visoki položaj koji mu Viktorija dodeljuje i previše je bezbrižan u vezi ljudi koje njegovo prisustvo iritira, ali iskreno vrednuje ovo međugeneracijsko, međukulturalno prijateljstvo, nežno učeći kraljicu Urdu jeziku ili joj entuzijastično opisujući radosti manga.

Sa svim rasističkim dobacivanjima od strane ljudi na dvoru („Još će i burku nositi,“ mrmlja Lord Salisbury, kojeg igra Michael Gambon) i apsurdnom tretmanu ovog prijateljstva kao rastućom nacionalnom krizom, film rezonira sa savremenim ehoima i dobro ih projektuje. Krajnji tretman prema muslimanu Karimu i njegovoj porodici je odvratan. Međutim, sa pretežno laganim tonom, možda suviše lako opravdava Abdulove sumnjive (nepoštene) postupke i u velikoj meri izbegava činjenicu da je on verovatno bio šarlatan – čak iako je dobronameran, kako u smislu otvaranja Viktorijinog uma, tako i srca. U tom smislu filmu nedostaje moralne dvosmislenosti koja bi mogla dodatno obogatiti dramu.

Na sreću, to ne umanjuje mnogo vrednost dvostruke glume u središtu ove naracije. S jedne strane – sjajan izlazak na britansku scenu za privlačnog Fazala, a u isto vreme omogućava Nacionalnom blagu ™ drugu šansu za osvajanje Oskara u ulozi kraljice Viktorije.